Życie Jana Potockiego to historia niezwykła, której kres, jak wiadomo, położyło oryginalne i pedantycznie zaplanowane samobójstwo. Urodzony w 1761 roku w arystokratycznej rodzinie, kształcony w Szwajcarii, hrabia Potocki był kawalerem zakonu maltańskiego, posłem na Sejm Czteroletni, doradcą cara Aleksandra I, uczonym, podróżnikiem i publicystą, pisarzem, który zasłynął przede wszystkim jako autor Rękopisu znalezionego w Saragossie. Bogato udokumentowana biografia Rosseta i Triaire’a opowiada o życiu tego kosmopolity i ekscentryka na tle ówczesnej Europy. Odtwarzając na podstawie niezliczonych dokumentów, listów i świadectw koleje życia Potockiego: służbę w armii austriackiej, jego liczne podróże, między innymi do Turcji i Egiptu, do Tunisu i Maroka, na Kaukaz i do Mongolii, działalność polityczną, twórczość literacką i badania historyczne, autorzy ukazują osobowość niesłychanie bogatą i oryginalną, pełną też sprzeczności. Jako erudyta zafascynowany najnowszymi koncepcjami naukowymi, a zarazem wolnomyśliciel i fantasta, Jan Potocki okazuje się umysłem wykraczającym poza ramy własnej epoki, człowiekiem, który przyznawał sobie prawo do absolutnej wolności - nawet w kwestii śmierci. Dzieło Rosseta i Triaire’a, pierwsze tak szczegółowe i dogłębne opisanie życia wybitnego Polaka i Europejczyka, to oszałamiająca bogactwem panorama Europy czasów oświecenia, a także nieocenione źródło wiedzy dla miłośników i badaczy Rękopisu znalezionego w Saragossie.

"Księżna Dominikowa" to biograficzna opowieść o Teofili z Morawskich Radziwiłłowej (1791-1828). Słynąca z wielkiej urody Teofila wzbudzała skrajne emocje wśród współczesnych. Była bohaterką romantycznych historii znaną z fantazji, brawury i nieliczenia się z konwenansami. Przyjaciółka cara Aleksandra I oczarowała także króla pruskiego Fryderyka Wilhelma i Hieronima Bonaparte, króla Westfalii. Jej życie ukazane zostało na tle pełnej blasku epoki napoleońskiej i Królestwa Kongresowego. Historia pięknej damy splata się z legendą szwoleżerów Napoleona, małżeństwem z agentem rosyjskiego wywiadu, walką o wielką Radziwiłłowską fortunę, polityką, intrygami i barwnym życiem towarzyskim tamtych czasów.

"Anna z Działyńskich Potocka była kobietą wspaniałą. Kiedy miała okazję z dużym zyskiem sprzedać dobra rymanowskie i żyć w dostatku, wybrała skromny żywot, by nie pozbawiać swoich dzieci ojcowizny. Nie majątku, bo tego można było kupić jeszcze więcej, może nawet w lepszym miejscu w Galicji, ale zapamiętanych z dzieciństwa krajobrazów: Rymanowa z dominującą nad miasteczkiem kościelną wieżą, źródełka wody, wokół którego wyrastał Zdrój, skalistych brzegów Wisłoka w Rudawce Rymanowskiej, gromady wiejskich dzieciaków uczących się rzeźby w przydworskiej szkółce, Drogi Krzyżowej na Kalwarię...Działyńscy pochodzili z Wielkopolski i wielce zasłużyli się dla niej. Ojciec Anny - Tytus Działyński był patriotą wielkiego formatu, podobnie jak i jego siostra Klaudyna z Działyńskich Potocka. Tytus podarował narodowi swoją wspaniałą bibliotekę i pałac w Kórniku. Klaudyna cały swój majątek wydała na pomoc przebywającym na uchodźstwie powstańcom z 1831 r. To jej właśnie Adam Mickiewicz zadedykował III część "Dziadów".Mąż Anny - Stanisław Potocki, wnuk po kądzieli nieszczęsnego Stanisława Szczęsnego Potockiego, był powstańcem z 1863 r. Wskutek represji stracił cały swój majątek. Poślubiła Anna zatem ziemianina bez ziemi, bowiem jak się okazało, ważniejszy dla niej był jego szczery patriotyzm i prawdziwie rycerski honor.Pamiętnik Anny z Działyńskich Potockiej jest nie tylko dokumentem epoki, ostatniej ćwierci XIX w. Ona sama wciąż budzi nasz zachwyt szczerością swoich intencji i postępowania. Jej wiara w Boski porządek świata, pochylenie nad każdym ludzkim nieszczęściem i chęć wspomagania potrzebujących, teraz gdy bardziej niż kiedykolwiek ulegają zachwianiu tradycyjne systemy wartości, powinny stać się także dla nas drogowskazem w naszej doczesności, bo życie przeminie, ale pamięć u potomnych pozostanie. Ma od niedawna Anna Potocka swój pomnik w rymanowskich dobrach - Szkołę Podstawową i Gimnazjum w Posadzie Górnej, noszące jej imię. Ma też wdzięczność, taką zwyczajną, jaką darzy się dobrych ludzi."Andrzej Potocki